کد مطلب:140382 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:116
شهادت جابر بن عروة الغفاری
دیگر از جانبازان و شهداء طف جناب جابر بن عروة الغفاری است وی برادر عبدالرحمن بن عروة است كه ترجمه اش قبلا گذشت وی پس از شهادت برادر با كمر خمیده خدمت امام علیه السلام آمد عرض كرد:
مولای من، امید قطع شد، كمرم شكست، برادرم از دست رفت، اذن مرحمت كن تا خود را به برادرم برسانم و خاطر از این غم برهانم.
امام علیه السلام وی را اجازت داد.
ارباب مقاتل نوشته اند: جابر مردی بود نیكو سیرت و پیری بود روشن ضمیر و زاهدی بود نیكو بیان عمری در خدمت رسول خدا صلی الله علیه و آله بسر برده و در غزوات
بسیار به پیامبر اكرم صلی الله علیه و آله و سلم كمك كرده بود باری امام علیه السلام به وضع لباس و اسلحه و اساس آن پیر روشن ضمیر نظر می كرد و می دید كه با آن حالت ناتوانی كه از تشنگی و گرسنگی نیمه جانی بیش در بدن ندارد معهذا اظهار شجاعت و دلیری می كند و به گرگان كوفه و شام نفرین می نماید حضرت از روی بنده نوازی فرمود:
كدام بی رحم این ریش سفید تو را كه در اسلام در ركاب خیرالانام سفید كرده ای به خونت خضاب خواهد كرد و رحم بر پیری و ناتوانی تو نخواهد نمود
شعر
بدو گفت ای شیخ بیدار دل
ز كار تو گردون دون شد خجل
كرا دل، كرآید باز آر تو
خدای از تو خشنود و از كار تو
سپس امام علیه السلام فرمود:
ای جابر جهاد بر تو واجب نیست تو پیری قوت و قدرت در تو نیست بیا به میدان مرو.
جابر تعظیم نموده عرض كرد: تصدقت پیران رسوم حرب و آداب جنگ را نیكو می دانند علاوه بر این دلم می خواهد نامم در زمره شهداء آل محمد علیهم السلام ثبت شود تا فردای قیامت سرخ رو باشم، قربانت تا زنده بودم ایام عزت تو را مستدام دیده بودم اكنون نمی توانم روز ذلت و خواری تو را ببینم، این قوم حرمت تو را از میان بردند و بنای جسارت و بی ادبی گذارده، تو را دشنام و ناسزا می گویند قربانت شوم، می روم مژده وصل تو را به پیغمبر می دهم.
حضرت صورت وی را بوسید گریان گریان اذن میدان داد.
جابر وارد صحنه كارزار شد و حمله كرد به آن نااصلان شصت نفر از آنها را به خاك مذلت انداخت وی از كثرت زخمهای كاری و شدت تشنگی و خستگی لاعلاج پهلو به خاك نهاد و مرغ روحش از قفس قالب بنای پرواز نهاد لحظات آخر حیاتش بود كه آن پیر خسته از گوشه چشم نگاه پر حسرت به حضرت كرد،
امام علیه السلام خود را به بالین وی رساند و سرش را به دامن گرفت و در این حال به عالم باقی شتافت رحمة الله علیه.
مولای من، امید قطع شد، كمرم شكست، برادرم از دست رفت، اذن مرحمت كن تا خود را به برادرم برسانم و خاطر از این غم برهانم.
امام علیه السلام وی را اجازت داد.
ارباب مقاتل نوشته اند: جابر مردی بود نیكو سیرت و پیری بود روشن ضمیر و زاهدی بود نیكو بیان عمری در خدمت رسول خدا صلی الله علیه و آله بسر برده و در غزوات
بسیار به پیامبر اكرم صلی الله علیه و آله و سلم كمك كرده بود باری امام علیه السلام به وضع لباس و اسلحه و اساس آن پیر روشن ضمیر نظر می كرد و می دید كه با آن حالت ناتوانی كه از تشنگی و گرسنگی نیمه جانی بیش در بدن ندارد معهذا اظهار شجاعت و دلیری می كند و به گرگان كوفه و شام نفرین می نماید حضرت از روی بنده نوازی فرمود:
كدام بی رحم این ریش سفید تو را كه در اسلام در ركاب خیرالانام سفید كرده ای به خونت خضاب خواهد كرد و رحم بر پیری و ناتوانی تو نخواهد نمود
شعر
بدو گفت ای شیخ بیدار دل
ز كار تو گردون دون شد خجل
كرا دل، كرآید باز آر تو
خدای از تو خشنود و از كار تو
سپس امام علیه السلام فرمود:
ای جابر جهاد بر تو واجب نیست تو پیری قوت و قدرت در تو نیست بیا به میدان مرو.
جابر تعظیم نموده عرض كرد: تصدقت پیران رسوم حرب و آداب جنگ را نیكو می دانند علاوه بر این دلم می خواهد نامم در زمره شهداء آل محمد علیهم السلام ثبت شود تا فردای قیامت سرخ رو باشم، قربانت تا زنده بودم ایام عزت تو را مستدام دیده بودم اكنون نمی توانم روز ذلت و خواری تو را ببینم، این قوم حرمت تو را از میان بردند و بنای جسارت و بی ادبی گذارده، تو را دشنام و ناسزا می گویند قربانت شوم، می روم مژده وصل تو را به پیغمبر می دهم.
حضرت صورت وی را بوسید گریان گریان اذن میدان داد.
جابر وارد صحنه كارزار شد و حمله كرد به آن نااصلان شصت نفر از آنها را به خاك مذلت انداخت وی از كثرت زخمهای كاری و شدت تشنگی و خستگی لاعلاج پهلو به خاك نهاد و مرغ روحش از قفس قالب بنای پرواز نهاد لحظات آخر حیاتش بود كه آن پیر خسته از گوشه چشم نگاه پر حسرت به حضرت كرد،
امام علیه السلام خود را به بالین وی رساند و سرش را به دامن گرفت و در این حال به عالم باقی شتافت رحمة الله علیه.